Blog

Wat is er actueel op het gebied van rouw? Zijn er interessante ontwikkelingen? Is er een goed artikel verschenen? Heeft de Interapy-blogger iets interessants gezien? Onze psychologen houden je op de hoogte.

Fietsen

Door User Not Found | 13-03-2013, Vanochtend bracht ik mijn kinderen die in groep 8 en 5 zitten op de fiets naar school. Of liever gezegd, ik fietste een beetje met ze mee. Ze fietsten ver en hard voor me uit en ik fietste voor de vorm achter ze aan.

Plotseling begon mijn zoon te wankelen en viel bijna van zijn fiets. De auto die vlak achter hem zat, kon nog net remmen. Mijn hart klopte in mijn keel. Alles liep gelukkig met een sisser af en mijn zoon fietste vrolijk door. Ik berispte hem voor zijn onvoorzichtigheid, maar dat kwam er, vrees ik, niet zo overtuigend uit. Ik voelde vooral de enorme opluchting dat hem niets was overkomen en dat hij er nog gewoon was. Het confronteerde me met de gedachte hoe vreselijk het moet zijn om een kind te verliezen. Hoe moeilijk het moet zijn om dan nog verder te gaan met je leven. Hoe doen ouders dat?

Afgelopen weekend las ik in de NRC een interview met illustrator Marit Törnqvist. Ik ken haar prachtige illustraties van Astrid Lindgrens boeken Schemerland en de Rode Vogel. Dit zijn bitterzoete vertellingen over gewone kinderen, waarbij langzaam duidelijk wordt dat ze te maken hebben met de grote pijnlijke dingen van het leven, zoals langdurige ziekte, armoede en dood.

In het interview vertelt Törnqvist over haar illustraties voor het boek: Groter dan een droom, van de Belgische schrijver Jef Aerts. Het gaat over een jongetje dat in zijn droom avonturen beleeft met zijn zusje dat overleed voor hij werd geboren. Als hij na een nacht vol avonturen op de steiger staat terwijl zijn zusje het touw van haar roeibootje losgooit, zegt hij: "Ik had dit altijd al gevoeld. Het was een oud verdriet zonder tranen. Het hing als behangpapier in alle kamers van ons huis. Het zat verstopt in de soep van mama".

Wat me daarin trof was de manier waarop zo'n groot verdriet vanzelfsprekend is geworden. Hoe die op zichzelf staande ramp uiteengevallen lijkt in hele kleine stukjes die zijn opgenomen in de alledaagsheid. Het illustreert hoe de ouders van het jongetje het verdriet nog in de allerkleinste dagelijkse dingen met zich mee dragen. Zou het ook kunnen betekenen dat zijn ouders een manier hebben gevonden om de dood van hun dochtertje te aanvaarden? Dat, geholpen door het voorbijgaan van de tijd, het verdriet iets geworden is wat toch te dragen blijkt?

Het was alsof ik, door die zin uit een kinderboek, een glimp opving van hoe een mens na het verlies van een kind toch verder kan met zo’n immens verdriet.

blog_fietsen

Wil je meer weten over rouw?

Lees meer over rouw: