Een vriendin liet mij het volgende artikel lezen: http://cocoafab.com/man-sues-wife-over-ugly-children/. Een man heeft een rechtszaak gewonnen van zijn ex-vrouw, die hij had aangespannen vanwege de lelijkheid van zijn kinderen. Hij stelt dat zijn vrouw hem heeft misleid, door niet te vertellen dat haar schoonheid mede mogelijk gemaakt was door plastische chirurgie…
Je denkt toch gelijk aan die kinderen. Hoe ongewenst kun je je voelen?! Kinderen van gescheiden ouders geven zichzelf toch al vaak (onterecht!) de schuld van de scheiding, maar als er dan ook een RECHTSZAAK de boeken in gaat, die draait om hoe lelijk jij bent… En dat je moeder daarvoor een soort smartengeld moet betalen aan je vader. En dat je vader een DNA test heeft gedaan, in de hoop te bewijzen dat jij niet zijn kind bent. Quote: “Onze dochter was ongelofelijk lelijk, tot het punt dat ik er geschokt door raakte.” En dan vind ik ‘geschokt’ nog niet eens een passende vertaling van het Engelse woord ‘horrified’. En dan het praten in de verleden tijd! Alsof ze niet meer bestaat voor hem.
Ik kom vaker mensen tegen die getekend zijn door hun jeugd en/of de relatie met hun ouders. Negatieve ervaringen als kind kunnen voor psychische littekens zorgen, het gevoel er niet te mogen zijn, het gevoel altijd net dat stapje harder te moeten werken om aardig gevonden of geaccepteerd te worden. “Als mijn eigen ouders (die toch geprogrammeerd zouden moeten zijn om onvoorwaardelijk van mij te houden) me al niet de moeite waard vonden, waarom anderen dan wel?"
Helaas hebben wij nog geen therapie uitgevonden om de vader uit dit verhaal mee te behandelen. Voor de kinderen bestaat er gelukkig verwerkingstherapie, om af te rekenen met het verleden, zodat ze er niet de rest van hun leven door te hoeven laten kleuren.