Aanvankelijk dacht ik; nee ik ga niks schrijven over die Amerikaan (Todd Akin). Die zegt dat vrouwen als ze verkracht worden hun ‘ding’ uit kunnen zetten, zodat ze niet zwanger raken. Zulke idiote uitspraken, die laat ik voor wat ze zijn. Maar toen vorige week de SGP-leider Van der Staaij beweerde dat de kans heel klein is dat vrouwen na een verkrachting zwanger worden, werd het me toch echt te gortig. Alsof het ook nog eens je eigen schuld is wanneer je zwanger raakt na een verkrachting. Had je je ding maar uit moeten zetten..!
Pseudo wetenschap.
Deze Nederlandse SGP politicus zegt zich te baseren op Amerikaans onderzoek uit de jaren tachtig. Arts-seksuoloog aan het AMC Rik van Lunsen noemt de uitspraken van Van der Staaij schandalige flauwekul en een belediging aan alle slachtoffers van seksueel geweld. Dat soort wetenschappelijk onderzoek bestaat niet, zegt van Lunsen. Er zijn wel wat Amerikaanse pseudo-wetenschappers van christelijke origine die dit beweren, maar zij hebben geen gelijk.
De Cijfers.
Van de vrouwen die verkracht worden, raakt 7 procent zwanger, blijkt uit een onderzoek van Rutgers Nisso Groep uit 2009. Eén op de 100 Nederlandse vrouwen tussen de 15 en 70 jaar is ooit zwanger geweest als gevolg van seksueel geweld. De helft van die vrouwen heeft een abortus laten uitvoeren, 20 procent kreeg een miskraam en ongeveer een derde heeft een kind gekregen. Uit voorlopige cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) uit 2011, blijkt dat 1580 vrouwen zijn verkracht, 111 van hen raakten vermoedelijk zwanger.
Schuld.
Wat overeen komt in de verhalen van slachtoffers van seksueel geweld is dat er een moment is waarbij het besef er is dat het mis gaat. Daarna verlamt bijna iedereen. Je kunt niets meer doen. Waarschijnlijk is dat instinct, want daarmee red je je leven.
Achteraf voelen slachtoffers zich schuldig over dat ze het niet hebben kunnen voorkomen. Dat ze niet harder om hulp hebben geroepen, dat ze niet duidelijker hebben laten weten dat ze het niet wilden. Ze voelen zich eigenlijk schuldig over alles wat er is gebeurd.
Je schuldig voelen is een manier om er mee om te gaan, het geeft ook houvast; Je realiseren dat je er echt niks aan kon doen, maakt de wereld heel onveilig. Dan kun je dus zomaar slachtoffer worden. Jezelf de schuld geven geeft controle. Je kunt besluiten om nooit meer uit te gaan bijvoorbeeld, of nooit meer met jongens te praten.
Die schuldgevoelens raken me elke keer weer enorm. Wat een last om mee te moeten dragen in je leven. In de Interapy behandeling is er veel aandacht voor de gedachten en gevoelens over schuld. In gerichte schrijfopdrachten ga je deze schuldgedachten onder de loep nemen. Klopt het wel wat je denkt? Kun je er ook op een andere manier tegenaan kijken? Als jouw beste vriendin hetzelfde had meegemaakt, wat zou je haar zeggen? Eigen schuld?