“Het was toch maar een hond?”. Helaas is dat nogal eens de reactie die mensen horen als zij in de knoop zitten na het overlijden van hun trouwe viervoeter. Ga maar na. Heb je dit weleens in je leven gedacht of uitgesproken? Of ben je de ongelukkige tegen wie dit is gezegd?
Het lijkt alsof rouwen om een huisdier niet algemeen geaccepteerd is. Ik kan me voorstellen dat voor iemand die net zijn partner of familielid heeft verloren, het moeilijk te begrijpen is dat een ander het net zo moeilijk heeft door het verlies van hun huisdier . Terwijl de emotionele band met een dier wel degelijk zo sterk kan zijn, dat het verlies een rouwreactie oproept. Soms komt het zelfs voor het baasje zelf als verrassing dat het verlies zoveel emotie bij hem of haar losmaakt.
Veel mensen herkennen in hun huisdier een maatje. Een steun en toeverlaat, die onvoorwaardelijk liefde geeft. Buiten de intense band, zorgt een huisdier ook voor structuur. Een hond moet uitgelaten worden, een kat heeft een schone bak nodig, en een konijn een fris hok. De verzorging voor het dier wordt opgenomen in de dagelijkse structuur. Het is dus niet zo raar te bedenken dat iemands leven overhoop kan komen te liggen na het wegvallen van de trouwe kameraad.
Voor kinderen kan het overlijden van een huisdier een belangrijke functie hebben. Het is soms de eerste aanraking dat het kind heeft met de dood. Het verlies is een pijnlijke, maar goede manier om te leren rouwen. Het kind leert van de reactie van zijn omgeving wat een gepaste reactie is op een overlijden. Het kan een mooie gelegenheid zijn voor ouders om het kind verdriet of boosheid te leren uiten.
Wanneer je merkt dat je het verlies van je huisdier niet los kunt laten, is belangrijk dat je erover praat. Zoek iemand die je begrijpt. En denk niet dat je raar bent. Je bent niet de eerste die hulp zal zoeken bij een psycholoog om het verlies van je huisdier te verwerken. En daarbij, er bestaan toch niet voor niets begraafplaatsen en crematoria speciaal voor huisdieren?