Blog

Vaak hoor ik van mensen die iets naars is overkomen: "stiekem dacht ik toch altijd dat mij dat nooit zou gebeuren".  Ze schamen zich een beetje voor hun naïviteit. Dat is begrijpelijk, maar onterecht. Sterker nog,  het is juist goed om zo te denken.
 Die zogenaamde "illusie van onkwetsbaarheid" helpt je de jungle, die het leven is, onverschrokken in te gaan.

De dood van een dierbare confronteert je met je eigen kwetsbaarheid en met je eigen sterfelijkheid. Dat is beangstigend. Als het besef doordringt hoe kwetsbaar je bent, kan de moed die je nodig hebt om vrijuit te leven, je in de schoenen zakken. Je wordt je bewust van alle gevaren die er op de loer liggen. Je kunt gaan twijfelen aan je gezondheid. Je gaat misschien zelfs twijfelen aan de keuzes die je hebt gemaakt in het leven.

En dat is niet zo gek. Want als je je realiseert dat het gevoel van onkwetsbaarheid en onsterfelijkheid, een illusie is, hoe moet je dan leven? Als je steeds beseft dat je toch doodgaat, is het leven dan niet bij voorbaat zinloos? Hoe treed je dat gevoel van wanhoop tegemoet?

In zijn boek: "Tegen die zon in kijken. Doodsangst en hoe die te overwinnen" laat de Amerikaanse psychiater Irvin Yalom ons zien hoe we iets definitiefs en raadselachtig als de dood kunnen leren begrijpen en accepteren. Dit doet hij aan de hand van kennis van oude denkers en zijn eigen  ervaringen met de dood. Een van de belangrijkste ideeën voor Yalom is het idee van rimpelingen. Met rimpelingen bedoelt hij de cirkels van invloed die ieder van ons creëert en die jarenlang, ook na onze dood, nog invloed kunnen uitoefenen op anderen.  Als de cirkels die een steen die je in het water gooit  veroorzaakt.  Je kunt iets waardevols van jezelf nalaten aan mensen die je ontmoet. Die mensen kunnen dat weer doorgeven waardoor het in de wereld blijft, ook als jij er niet meer bent. Dat is een krachtig argument tegen het idee dat alles in het licht van de dood zinloos is.